Precyzja konstrukcji i wybuch emocji. Rzadko się zdarza, żeby tak doskonale przemyślany film tak mocno poruszał. Transowy, niepokojący, zmuszający do myślenia. Okrutny i piękny. Najnowszy film Jerzego Skolimowskiego, kandydat do Oscara z Polski, przebój festiwalu w Wenecji.
Tylko on potrafi jednocześnie być amantem i jego parodią. George Clooney przegląda się w lustrze i mruga do kamery. Fajna kariera.
Podstarzały ślusarz o uroku włoskiego mafioso z czułością tuli puchatą białą kotkę. Nie można się oprzeć temu obrazkowi. Zwłaszcza, że gra go Al Pacino. Dla mnie najlepszy film tego lata.
Trzy filmy, dwa seriale i kilka festiwali, na które naprawdę czekam. Wstęp do lata, które przeciągam aż do jesieni.
“Sils Maria”, “Mapy gwiazd”, “Birdman”, “Druga kobieta”, “Entourage”. Czyli trzy nowe filmy, jeden serial i jeden spektakl, w których znani aktorzy grają znanych aktorów walczących z cieniem sławy.
Wszędzie pełno Karla. Im jest starszy, tym go więcej. Produkuje, pokazuje i sprzedaje wszystko, oprócz prawdy. Czego zresztą też nie ukrywa. Książka “Świat według Karla” ma okładkę wytapetowaną podobizną Karla i zawiera dziesiątki pracowicie wynotowanych z jego wypowiedzi cytatów.
Jeff Koons uśmiecha się niemal na każdym swoim zdjęciu, pozując na tle swoich metalizowanych balonów. Jest ciągle małym chłopcem, ma nieograniczony dostęp do świata dziecka, ale jednocześnie tworzy sztukę mocno perwersyjną.
Dobrze ponad dwie godziny, podczas których piękny chłopak staje się olimpijskim biegaczem, bombardierem celującym w japońskie miasta, rozbitkiem dryfującym po oceanie przez półtora miesiąca, więźniem najcięższych obozów jenieckich. I nic. Jest ładnie, trochę smutno, coraz bardziej nudno. Angelina Jolie próbuje dotknąć życia, ale zamiast tego kompiluje kinowe obrazki, między którymi nie płynie prawdziwa krew.
Nowe sezony naprawdę najlepszych seriali, filmy, o których mówi się na długo przed premierą. Kilka zaskakujących książek, wydarzenia w teatrze i galeriach. Na co najbardziej czekam w 2015 roku – część 1.
Dziś rano wstałam i uderzyła mnie wspaniała cisza. Może dlatego, że jest niedziela, albo dlatego, że nadciąga zima, albo bo są wybory. A może dlatego, że wczoraj wysłuchałam tak poruszającego koncertu, że teraz przez chwilę nie chcę słyszeć nic innego.
Moje media